Niet geheel volgens plan zit ik vanavond alleen thuis. Gelukkig niet alleen, want Jonah ligt boven in bed en een kaarsje herinnert mij aan het Licht dat maakt dat je nooit helemaal alleen bent. Toch vind ik het jammer dat ik niet ben waar Augus is, namelijk bij onze kring. Een fijne groep mensen waarmee we het leven delen. Het geloven in God verbind ons extra.
Wél een mooi moment om te schrijven.
Zo’n 4 weken geleden schreef ik over Augus, de cliniclown. Vandaag schrijf ik over Augus, de kerstman hihi nee grapje ;-). Vandaag schrijf ik over het begin van mijn bevalling en wat zich twee weken daarvoor afspeelde.
Het was zaterdag 5 januari 2019, mijn huid begon zoals gezegd allerlei rare rode vlekjes te vertonen en ik kreeg last van opgezette lippen. Dit was het signaal voor de verpleegkundige om de neuroloog erbij te roepen en te bespreken of het niet eens afgelopen kon zijn met de antibiotica kuur. Die liep toch ook nagenoeg op zijn einde.
Iets eerder stoppen dan gepland vond ik totaal niet erg, omdat ik merkte dat mijn lichaam zich aan het voorbereiden was op de bevalling.
Wat een opluchting
Met bijna 39 weken zwangerschap op de teller stopte de antibiotica die zaterdag middag. Wat een opluchting want nu was ik van die irritante infuuspaal af (althans voor even …).
De naald liet men zitten mocht de bevalling zich inzetten dan kon ik zo eventueel extra vocht of pijnstilling toegediend krijgen.
Zaterdagmiddag was mijn baarmoeder al onrustig en ervoer ik krampen die ik herkende van maandelijks ongesteld te zijn. Mijn ouders waren op bezoek en zagen ook de verandering op mijn gezicht zodra zo’n kramp zich voordeed. De verpleegkundige controleerde of mijn vliezen gebroken waren. Dat bleek nog niet het geval.
Omdat de antibiotica gestopt was mochten we de volgende dag eigenlijk naar huis. Ik voelde aan alles dat we de volgende dag nog niet naar huis zouden gaan, althans niet in zwangere toestand.
Die avond deden we wederom een check of mijn vliezen gebroken waren. Nu bij de verloskundige op de kamer. Geen gebroken vliezen. Wél een super onrustige baarmoeder met onregelmatige oefenweeën en bloedverlies. Spannend!
Mijn conditie was op dat moment ‘hersteld’ naar zelf kunnen lopen, douchen, aankleden en een normale appetite. Ik zag het wel zitten om te bevallen.
In goed overleg met mijn ouders, elkaar en God
Twee weken eerder werd mij voorgesteld om de bevalling kunstmatig op te wekken. Op dat moment was ik 37 weken zwanger en nog behoorlijk ziek. Ik had vaak erge hoofdpijn en zag ik het totaal niet zitten om een baby naar buiten te persen.
Overigens was dit voorstel een bizarre ervaring. De enige waarvan we achteraf hebben gezegd dat het ziekenhuis dit anders aan had kunnen pakken.
De verloskundige en ik waren alleen, dit was 1 van die 10 momenten waarop Augus even weg was. En ik werd voor de keuze gesteld om diezelfde dag nog te bevallen. Ik heb de verloskundige aangehoord maar wel gevraagd om terug te komen zodra mijn man er ook bij kon zijn.
De zon scheen die dag, het was twee dagen voor Kerst en ik heb geluisterd naar Oceans van Hillsong [luister onderaan deze blog] totdat Augus weer terug kwam.
Ik werd emotioneel van het idee om ons kindje zo plosteling te gaan ontmoeten. Daar was ik nog niet klaar voor. Laat staan gezond genoeg. Aan de andere kant: zou het niet gezonder zijn voor de baby als het uit mijn lichaam was dat vol antiobiotica zat?
Gelukkig hebben Augus en ik toen in goed overleg met elkaar, mijn ouders en God besloten om te wachten totdat de bevalling zichzelf zou inzetten.
De verloskundigen en neuroloog waren hiermee akkoord. Men kon verder geen medische noodzaak aantonen waarom het nodig was om de bevalling al eerder in te zetten. Het was een voorstel op basis van gevoel.
Zodoende had ik goede hoop op een bevalling zonder medisch ingrijpen,
omdat we God gevraagd hadden de bevalling te laten beginnen wanneer het Zijn tijd was.
Die hoop werd versterkt door het feit dat gedurende de drie weken er dagelijks een hartritme echo werd gemaakt van mij en de baby. Deze was iedere dag goed en medische noodzaak bleef uit.
Ik wilde nog heel graag even op de weegschaal en een laatste foto maken van mijn zwangere buik voordat het niet meer kon. Een soort van afsluitmomentje voor mezelf. Zo gezegd, zo gedaan om 22.10 uur.
Mijn buik was nog wel gegroeid maar niet zo SUPER groot, ik bleek ook maar 7 kilo zwaarder dan voorheen.
Lees verder over de bevalling in deel 2.