24 uur in quarentaine
Vorig jaar december lag ik van het een op andere moment in het ziekenhuis.
Zondag 16 december zong ik nog mee in de band van de kerk en op maandag 17 december lag ik in het ziekenhuis in quarentaine. Gelukkig duurde dit laatste slechts 24-uur. De ziekenhuisopname duurde echter 3 weken. Bizar hoe snel omstandigheden kunnen veranderen, vind je niet?
Ik was bijna 36 weken zwanger en had net mijn 1e [te] drukke verlofweek erop zitten. Ik zag uit naar mijn verdere verlof, nog vier weken op de teller en lekker cocoonen.
De Heilige Geest alarmeerd
Toen kreeg ik geheel onverwacht last van mijn kaken, deze pijn straalde uit naar mijn nek en binnen de kortste keren had ik enorme hoofdpijn. Meestal helpt het dan als ik een aspirine slik. Na 5 aspirines, nog steeds barstende hoofdpijn en hevige nekpijn heb ik aan de bel getrokken. Tijdens het bellen van de huisarts begon ook het overgeven.
Later besef ik mij dat de Heilige Geest mij precies op het juiste moment heeft gealarmeerd.
De huisarts vroeg mij om naar de praktijk te komen, of dit ging lukken? Ik dacht van wel maar het was een behoorlijke opgave. Augus had zijn rijbewijs nog niet, zelf was ik niet in staat om mijn schoenen aan te trekken laat staan om auto te rijden.
O, wat voelde ik mij beroerd en zwak!
Gelukkig kon een goede vriendin ons rijden en werd ik na kort onderzoek bij de huisarts direct doorgestuurd naar het ziekenhuis. De huisarts vertrouwde mijn symptomen niet in combinatie met de zwangerschap.
Zelf dacht ik alles behoorlijk helder te beleven. Nu besef ik mij dat er gaten zitten in mijn herinneringen.
Ik weet nog dat Augus mij aangekomen in het ziekenhuis in een rolstoel naar het bloedprikken bracht, omdat lopen al nauwelijks meer ging. Hij was licht geirriteerd toen mijn naam niet gevonden werd in het systeem, lief vond ik dat!
Bij de huisarts was er nog nauwelijks sprake van infectie, maar in het ziekenhuis had de bacterie zich al verspreid en was er sprake van infectie. Ik was koortsig en mijn bewustzijn werd minder.
Vervolgens bracht Augus mij naar de afdeling gynaecologie waar ik ook al gauw werd doorverwezen. Nu naar de afdeling verloskunde. Er werd een bed gehaald, ik ging liggen en deed mijn ogen pas weer open op kamer 138. Onze verblijFplaats voor de komende 3 weken…
Adequaat
Terugkijkend zie ik de zegen van God in deze opeens andere omstandigheden. Ik was precies op tijd met de huisarts bellen. Een paar uur later en het had heel anders kunnen aflopen volgens de neuroloog. Dan was ik misschien op de intensive care opgenomen of zelfs erger…
“God, wat ben ik DANKBAAR dat mijn lichaam een tempel is van de Heilige Geest en U mij ertoe aanzette om de huisarts te bellen!!”
En wat zijn we dankbaar dat vanaf het allereerste moment iedereen adequaat gehandeld heeft. Maandag rond 12 uur zat ik bij de huisarts en einde van de middag had ik een antibiotica infuus die de strijd tegen de bacterie aanging…