Rechtop in bed, de pijn was te doen
Dinsdag 18 december brak aan.
Augus was naar huis geweest om een aantal spullen op te halen en bracht onder andere mijn laptop mee. De vele medicatie deed zijn werk en hierdoor had ik dinsdag een opleving. Ik zat rechtop in bed, de pijn was te doen en ik wilde mijn zwangeschapsuitkering van het UWV graag even controleren.
Zo typisch: alles willen controleren en bezig willen zijn. Ik had ook iemand anders kunnen vragen om dit even te bekijken, toch?! Maar die gedachte komt niet vaak in mij op. Mijn moeder kwam langs en was [blij] verrast dat ik rechtop zat met mijn laptop op schoot. Wat een verschil met de dag ervoor toen ik het nog uitkermde van de pijn.
De opleving duurde echter maar even. Al gauw moest ik mijn laptop zijdelings laten liggen, en vroeg mijn lichaam om totale rust. Vooral de eerste week sliep ik veel en was ik lichamelijk erg verzwakt. De paar stappen naar het toilet waren mijn zelfs teveel. Een verrijdbare toiletstoel bood uitkomst…
Als ik daar nu, bijna een jaar later aan terug denk lijkt het zo onwerkelijk. Hoe kwetsbaar en tegelijk wonderlijk sterk is ons lichaam? Ik kon haast niet meer lopen. Mijn conditie dat ik tijdens de zwangerschap goed op peil had kunnen houden was binnen no time gedaald tot -10. Em dat door een miniscule bacterie.
Langzaam ging de antiobiotica de strijd aan en kon ik na 3 dagen weer zelfstandig naar het toilet. Maar verden dan de badkamer kwam ik niet hoor. Daarom was het des te fijner dat ik een privé kamer had met badkamer en suite!
Het zijn de kleine dingen die het doen
Bezoek was heel erg welkom, maar moest helaas beperkt blijven. Vooral de eerste week. Met uitzondering van mijn lieve ouders, zij kwamen iedere dag. Mijn moeder ‘s morgens en mijn vader vaak ‘s avonds. We hebben deze periode veel fijne gesprekken gehad, samen gebeden of gewoon elkaars hand vastgehouden. Het was een bijzondere tijd, ook voor Augus met mijn ouders zo dichtbij.
Dankbaar ben ik voor Janneke, Jorien en Mark met hun aanhang die toch ook geregeld langskwamen, kleine cadeautjes meebrachten en hielpen met de laatste to do’s voor Jonah’s geboorte. In mijn ouderlijk huis hing een bordje met de wijsheid: “Het zijn de kleine dingen die het doen”. Bijzonder hoe we alle zes dagelijks langs deze wijsheid liepen en het nu allemaal op unieke wijze uitleven. Thanks family!
Augus had naast mijn laptop ook de speakers van thuis meegenomen. Zo konden we naar onze eigen muziek luisteren. Alhoewel, mijn hoofdpijn liet het niet altijd toe, maar desalniettemin was muziek heel fijn. Je kunt er namelijk naar luisteren, er door opgebouwd worden en genieten zonder snel vermoeid te raken. Vaak begonnen Augus en ik de dag met muziek luisteren zodat we ons konden richten op Jezus, onze Heer.
Ik geloof dat we mede door die muziek Gods rust en aanwezigheid zo sterk hebben ervaren. Dit werd ook bevestigd door bezoek dat we ontvingen van de oudsten en tevens vrienden uit onze kerk. God was ons Hoog geëerd Bezoek. Die dinsdag 18 december en iedere dag.
Miracle worker, Light in the darkness
Eén van mijn favoriete nummer destijds was Way Maker. Heel krachtig, vooral de uitvoering die ik onderaan deze blog heb geplaatst. Ik raad je aan te luisteren.
Muziek hielp me [helpt mij] om te focussen en om hoopvol te blijven wanneer ik het moeilijk had [heb].
Chorus
Way maker
Miracle worker
Promise keeper
Light in the darkness
My God
That is who You are
Way maker
Miracle worker
Promise keeper
Light in the darkness
My God
That is who You are