Een geluk bij een ongeluk
Per jaar krijgen zo’n 700 mensen een bacteriële hersenvliesontsteking. De combinatie zwangerschap en bacteriële hersenvliesontsteking komt echter zelden voor. Voor zowel de afdeling neurologie als verloskunde van het Gelre Ziekenhuis was mijn situatie dan ook uniek. Omdat ik zwanger was koos men ervoor om mij op de afdeling verloskunde een kamer te geven.
Wat een geluk, want nu hadden we een kamer geheel voor onszelf.
Mijn hoofdbehandelaar bleef de neuroloog in nauwe samenwerking met de verpleegkundigen van de verloskunde afdeling. Iedere dag kwam de neuroloog speciaal voor mij naar de andere afdeling.
De voorlopige diagnose: bacteriële meningitis werd op maandagmiddag door de neuroloog vastgesteld door middel van een ruggenprik.
Foei, een ruggenprik is buiten-gewoon onprettig!! De neuroloog vroeg of ik in foetus houding kon gaan liggen. Dat is best lastig met een baby in je buik ;-). De punctie liet direct al zien dat mijn hersenvocht troebel was van vele witte bloedlichaampjes. Waaruit de neuroloog constateerde dat er sprake was van een bacterie in plaats van een virus.
Einde van de middag werd er gestart met een intensieve antibiotica kuur om [levens]gevaar te wijken.
Buitengewoon onprettig
Iedere twee uur kreeg ik een nieuw infuus waarbij men twee verschillende soorten antibiotica afwisselde. Daarnaast kreeg ik ontstekingsremmers en om de zes uur dubbele dosis pijnstillers.
Het blijkt dat je ook tijdens een zwangerschap best veel medicatie kunt gebruiken. Wanneer ik dit wilde kon ik ook morfine krijgen. Dit heb ik zo min mogelijk gebruikt om ons baby’tje te beschermen.
Vanwege uitdroging, door onder andere overgeven kreeg ik de eerste paar dagen ook extra vocht in de vorm van een zoutoplossing. Hier kreeg ik ontzettend droge lippen van.
Door alle medicatie voelde ik Jonah veel minder bewegen dan voorheen. En in een opwelling van paniek riep ik die maandag dat ze anders Jonah er maar uit moesten halen. Gelukkig was dit helemaal niet nodig! Hier vertel ik later meer over.
Tijdens de 24-uur quarantaine droegen alle verpleegkundigen mondkapjes en blauwe pakken om het zekere voor het onzekere te nemen. Ik herkende op een gegeven moment 1 paar ogen, die van een lieve vrouw uit onze kerk. Wat fijn dat zij er was en ons gerust kon stellen. Mijn moeder was inmiddels ook gearriveerd en mijn vader onderweg.
Het ziekenhuis deed er vanaf minuut 1 alles aan om de situatie onder controle te krijgen.
Blijkt: sommige dingen zijn door mensen niet te controleren. We kunnen van de 1 op andere dag ziek worden en de oorzaak kan nagenoeg onbekend blijven.
Hoe kwam ik aan een bacteriële hersenvliesontsteking? Dit blijft een vraag, want er is niet ontdekt welke bacterie het precies veroorzaakt heeft. Mijn hersenvocht is onderzocht in Amsterdam maar er kwam geen uiteindelijke diagnose. Wel werd duidelijk dat het niet om een tropische bacterie ging.
Verontrustend is het wel want iedereen kan het dus krijgen. Mijn weerstand was door de zwangerschap wel minder, maar dit is uiteindelijk niet als oorzaak aangewezen.
Wat een teleurstelling
Na ongeveer 1 week kon er geminderd worden in de antibiotica. Nu had ik nog maar één soort antibiotica nodig en hoopte ik eerder naar huis te kunnen…
Helaas ging dit laatste niet lukken, omdat de antibiotica alsnog iedere 4-uur aan mijn infuus gehangen moest worden. Ook ‘s nachts. Zo’n infuus trouwens, je ziet er altijd anderen mee lopen in het ziekenhuis hé?! Opeens had ik er zelf één en ik kan je vertellen die dingen zitten je altijd in de weg. Vooral wanner je wil douchen, toiletteren of jezelf wil omkleden. Hiermee moest ik constant geholpen worden :S.
Terug naar de thuiszorg, want daarvoor kwam ik niet meer in aanmerking.
Hij keert ten goede
Hiervoor zou het resterende deel van de antibioticakuur te kort duren. 14-dagen was de minimale eis voor thuiszorg. Ik had nog 10 dagen tegoed. Wat een teleurstelling! De moed zakte mij even in de schoenen. Ik wilde zo graag naar huis.
Uiteindelijk kwam het aan op vertrouwen in God en de rust weer zoeken. En besefde ik mij dat herstellen in het ziekenhuis sneller zou gaan dan thuis.
Tijdens het schrijven krijg ik de tekst uit Romeinen 8 vers 28 in gedachten: Eén ding weten wij: voor wie Hem liefhebben laat God allesmeewerken voor hun bestwil, want Hij heeft een plan met hen.
De tekst neemt de teleurstelling niet persee weg. Het geeft mij wel hoop en verlichting in tijden van moeite.
Ik heb dan misschien niet thuis kunnen cocoonen (pech?) maar in het ziekenhuis heb ik God wel weer van dichterbij mogen ervaren en Hem leren kennen op een ander niveau dan voorheen (geluk!).
Augus is vanaf het begin niet van mijn zijde geweken hoogstens om thuis spullen op te halen of om even buiten de muren van het ziekenhuis te zijn. De eerste paar nachten sliep Augus op de slaapbank (stoel) die op onze kamer stond. Maar toen bleek dat de behandeling nog wel even ging duren werd op een avond ook een bed voor Augus geregeld.
3 weken onafscheidelijk
Zo waren we bijna 3 weken onafscheidelijk op kamer 138.
De kamer was best ruim, er konden makkelijk twee bedden staan en had uitzicht op het bos. Op gezette tijden scheen de zon naar binnen, kon ik genieten van de warmte en het licht dat de bloemen nog mooier deed uitkomen.
De kamermuren waren beige, de details oranje en het pompje aan mijn bed was onmisbaar voor alle neurologen en verpleegkundigen om zichzelf te desinfecteren volgens protocol. Niet omdat ik stonk hoor, want ik had toegang tot een privé badkamer en toilet. Ik kreeg iedere dag schonen lakens, handdoeken en een schoonmaker over de vloer.
Voor roomservice hoefde ik niet te bellen ze kwamen gewoon vanzelf langs. En dankzij mijn moeder had ik ook dagelijks een schone pyjama en ondergoed. Luxe hé?
Daarnaast was mijn vensterbank bijna te klein voor het aantal kaarten en bloemen die ik ontving. Not to mention de kerstverlichting en ballonnen die mijn kamer opvrolijkten.
Nogmaals dank voor iedereen die de moeite heeft genomen destijds iets op te sturen. God weet precies wat we nodig hebben in tijden van tegenspoed! Reken daar maar op.