De eerste stapjes
Een paar weken na Jonah’s eerste verjaardag zette hij zijn eerste stapjes. Ooh wat maakt hij mij tot een trotse mama! Hier vond letterlijk het fenomeen ‘met vallen en weer opstaan‘ plaats voor mijn ogen. Ik bewonder Jonah voor zijn doorzettingskracht. Hij heeft intussen flinke smakken gemaakt maar staat altijd weer op en wandelt vrolijk verder. Vol vertrouwen. Hij weet dat zijn vader of moeder in de buurt is om hem op te vangen of te troosten indien nodig. Zijn eerste stapjes zijn zo kort geleden maar ze doen de kruipfase snel vergeten. De ontwikkeling van een kind is zo bijzonder en gaat razendsnel in het eerste jaar.
Het zet mijn eigen leven in een ander daglicht.
Mijn eerste stapjes kan ik mij niet herinneren. Misschien mijn ouders nog wel? Toch kan ik mij enigszins de vreugde, het gevoel van verwondering en de vrijheid ervan voorstellen. Door de ziekenhuisopname mocht ik weer herontdekken hoe het is om te kunnen bewegen zonder belemmeringen van een infuus, rolstoel of onvoldoende kracht. Ik oefende in het ziekenhuis met de eerste stapjes richting bewegingsvrijheid en gezondheid.
Ik herinner mij goed de allereerste keer dat ik weer naar buiten ging om te wandelen. We waren inmiddels twee weken thuis uit het ziekenhuis en Augus was terug aan het werk. Mijn vader hielp me met Jonah zodat ik even naar buiten kon. Daar ging ik. Intens gelukkig om in de buitenlucht te zijn. Ik had eerder die week al met Augus naar het treinstation willen meelopen, maar dit leek de kraamverzorgster geen goed idee.
‘Dat is meer dan 500 mtr!’
de kraamverzorgster
Alsof ik dat niet kan? dacht ik. Nee, dat kon echt nog niet bleek die vrijdagmiddag. Ik liep mijn eerste mini rondje. De parkeerplaats over, langs de hofstraat en heel gauw weer naar huis. Ik was kapot moe maar intens gelukkig om weer te bewegen en om buiten te zijn.
Het herstel ging langzaam maar ik kon iedere dag oefenen en ging steeds een stukje verder. Augus was heel blij met mijn nieuwe tempo. Dit kwam meer in de buurt van zijn tempo. Met z’n tweeën wandelden we lang zo veel niet als nu met Jonah. Ik moest behoorlijk wennen aan het tempo dat mijn lichaam toe liet, maar we hebben er veel grapjes over gemaakt. Het wandelen met de wandelwagen heeft me enorm geholpen in het herstellen van mijn fysieke conditie.
Mijn fysieke herstel ging gepaard met vallen en opstaan. Net zoals dat gaat bij kleine kindjes. De drang om snel te willen en de dingen weer zelf te willen doen moest ik vaak bekopen met oververmoeidheid en gebrek aan weerstand. Vaak sliep ik ook wanneer Jonah ging slapen. Niet altijd gewenst maar wel heel hard nodig.
Ren als een atleet die wint zoals 1 Korintiers 9:24b zegt. In vers 25 staat vervolgens dat je je leert beheersen in alles. Dat je je doel voor ogen houdt; namelijk de onvergankelijke erekrans.
Ik ben dankbaar voor het fysieke herstel die in gang is gezet door het maken van mijn eerste stapjes. Des te blijer ben ik met het geestelijke herstel die dit seizoen mij brengt. Ik heb mogen ontdekken dat het zo ontzettend belangrijk is om geestelijk fit te zijn. Mijn onophoudelijk te richten op God en Zijn plan voor mijn leven. Niet ik, maar Jezus leeft in mij.
Hoe geestelijk fit ben jij? Denk je daar wel eens over na?
Nadenken over fysiek herstel is tastbaar. Dan denk ik aan de vele eerste keren van afgelopen jaar. De eerste keer op de fiets. Even wennen maar inmiddels fiets ik zo’n 70 km per week op de racefiets en vind Augus het zelfs leuk om met z’n drietjes te fietsen. De eerste baantjes in het zwembad. Waar ik er voorheen 60 zwom kon ik er in maart ’19 voor het eerst maar 20. Nu zwem ik er met gemak weer 50. De eerste keer boodschappen deden mijn ouders voor ons. Al best gauw deden we ze weer zelf. Met behulp van picnic hier en daar. De eerste keer autorijden: van de Kalverstraat naar Ugchelen tot aan Annecy in Frankrijk vorig jaar zomer. De eerste dag aan het werk: we weten allemaal hoe dit is afgelopen. Te stoppen met werken blijkt het beste besluit voor mijn verdere herstel.
Heden kan ik zeggen dat mijn fysieke herstel een heel eind is. Daar ben ik blij om. En mijn geestelijke herstel is in een ander daglicht gezet. Ik wil het trainen als een atleet. En jou ertoe aanmoedigen hetzelfde te doen.
De erekrans die Jezus ons beloofd is het zo ontzettend waard.
Het is overweldigend!
The more I find You, the more I love You.