Vanmorgen ging ik voor het eerst wielrennen met klikpedalen. Afgelopen dinsdag op de laatste dag van juni laten installeren. Ik had namelijk met mezelf afgesproken dat ik tot eind juni zou wennen aan mijn racefiets en dan pas zou overgaan op klikpedalen. Vandaag was het zover en voelt als een mijlpaal van overwinning in mijn agenda.
Het is vandaag precies een jaar geleden dat ik mijn racefiets kocht bij Stappenbelt. Grappig genoeg dus ook de eerste dag die ik fietste mét klikpedalen.
Man, man ik zeg je: knikkende knieën!
Ik vond het zo spannend en kon er gisteravond bijna niet van slapen. Zelfs dinsdag toen ze geïnstalleerd werden; bonkend hart. Waarom? Waarom vind ik dit zo spannend? Ik geloof door:
· de verhalen van anderen die ik mijn denken liet beïnvloeden,
· of te denken dat ik geen controle/evenwicht meer heb doordat ik aan mijn fiets vast zit,
· of om te denken dat ik niet wil vallen of een ongeluk wil maken.
Gedachten. Veelal negatieve gedachten. En hoe meer aandacht ik deze gedachten gaf hoe heftiger mijn knieën tekeer gingen.
Toch klikte ik vol goede moed [dankzij bemoediging van manlief en ouders] mijn rechtervoet in het pedaal. Dat ging gemakkelijk. Toen hield ik mij vast aan onze schutting en klikte ik ook mijn linkervoet in het pedaal. Gelukt, ik zat vast maar ik stond aan de schutting en durfde gewoon niet te gaan fietsen….
Eerst maar even een paar keer heen en weer in de tuin met mijn fiets, dacht ik. Zo gedacht, zo gedaan. Echter, het hellinkje in onze tuin voelde als een berg! Ik heb meer ruimte nodig, dacht ik. Dan toch maar oefenen op de parkeerplaats achter ons huis. Weer klik ik eerst rechts in, zet af, mijn wielen rollen en ik klik ook met links in. IK FIETS! JEAH!
Al biddend en mezelf toesprekend is het me gelukt om op te stappen en te fietsen.
Na een rondje parkeerplaats, met 2 of 3x in- en uit-klikken durfde ik het aan om de weg op te gaan. Ik reed de parkeerplaats af en sloeg rechtsaf naar het fietspad. Ik was zo occupied met mijn klikpedalen en de gevoelens die daarbij kwamen kijken dat ik de man van links niet zag aankomen. Het ging gelukkig goed, geen botsing maar wel dit: bij het eerstvolgende stoplicht raakten we aan de praat. Ik bood hem mijn excuses aan en vertelde hem dat ik voor het eerst met klikpedalen fietste. Hij zei: “geeft niks ik zag al dat je ingedachten was, maar dan zul je vast nog wel een paar keer vallen als dit je eerste keer is.”
Verstond ik dat nu goed?
Geen bemoediging, maar ontmoediging. Terwijl ik juist vol goede moed onderweg was. Opeens was ik niet meer occupied door mijn pedalen, maar werd ik mij op zo bewust van de kracht van woorden. Mijn respons? Nee hoor, dat hoop ik niet en ben ik niet van plan!
Vervolgens begon ik te bidden en heb ik de woorden die deze man over mij uitsprak bij God gebracht en gevraagd of Hij deze wilde ontkrachten in Jezus Naam. Ik geloof dat Hij dit heeft gedaan.
Want ik heb mijn wielerronde volbracht zonder valpartijen, blauwe plekken of krasjes op mijn fiets. Ik ging van knikkende knieën naar een ontspannen fietstocht. En heb ervan genoten. Bovenal van mijn tijd met God en de nieuwe ideëen die er tijdens het fietsen zijn ontstaan.
De kracht van woorden. Een voortvloeisel uit onze gedachten en overtuigingen. En zo is het écht. Wat wij denken heeft invloed op ons spreken, op ons gevoel en op ons gedrag. En dus ook op hoe wij andere mensen beïnvloeden. Het voorval van vandaag is daar een klein voorbeeld van voor mij.
Het heeft me doen stilstaan bij mijn gedachtenwereld en de kracht van gebed. En ik hoop dat dit voorbeeld jou bemoedigt in plaats van ontmoedigt. Dat het je inspireert om te bidden wanneer je ontmoedigd bent of negatief denkt. Aarzel daarin niet. Bid tot God in Jezus Naam, want Hij is overwinnaar over de ontmoediging of gedachten die ons knikkende knieën bezorgen.